می پئر و مأرِ عروسی مئن بخؤنده بو. می پئر و مأرِ عروسی آلبومِ مئن، «اين»ِ عکسه بده دأنم کی مردوم اينه دؤرأ گوده ايسأن.
آخرش نفهمسم کی 1331 به دونيا بمأ يا 1332! مو امما «اينه» هو سياسيفيد عکسأ جی شناتم. هونی کی می پئر و مأرِ عروسی مئن ايسأ بو.
×××
1383 زمسسون بو، هو پيله‌برفی سال! اصفهان ايسأ بيم. چارنفری، زاينده‌رودِ ورجه، مغريب‌دمیْ، بئوتيم گيلکی بخؤنيم. يه‌ته ترانه خاستيم کی هرچارنفری بلد ببيم. او شؤ، زاينده‌رودِ ورجه هوتؤ بخؤنديم، دوبار، سه‌بار، ده‌بار...
«به به به، چی عجب يادِ فقيران بوکودی، به به به، بمويی می لبه خندان بوکودی...»
×××
1385 تاوسؤن، می رفئق امير، بانی اويه‌ته امير، يه‌ته قديمی پيکانِ همره بمأن می دومبال کی بشيم چمخاله ساحل. ضبطِ مئن يه‌ته آهنگ خؤنده دره، اوّل گيلکی و بازون فارسی. «اين»ِ صدا ايسه. عجب! پس فارسی‌ام بخؤنده داشت و امو ندؤنسيم؟!
«مره پيغام بمو کی، قاری تو يار می مره... لاکو جان بينِ امان، قاری نبو تاهسا...»
×××
1385 پئيز، هيستِ خيابؤنِ مئن، تسکِ تنا شؤ درم و مئبه خؤنده درم: «بيا مره ياری دن... می ديله ديل‌داری بدن... کی زيندگی همش غمه... ای دونيا غم می هم‌دمه...»
×××
1386 تاوسؤن، بشؤيم لشت‌ِ نشا، «اين»ِ دئن. صفرعلی رمضانی بئوته «سلام استاد» اينه کشأئيته. مو ندؤنم چی بکونم.
يه‌ته پرايده و پنج‌ته موسافر. لاغرترؤن خأ جولؤ بنيشن. يعنی مو با «اين». خأ بگوم: سلام. مو تهٰ شناسنم. تهٰ می پئر و مأرِ عروسی عکسؤنِ مئن بده دأنم. تی آهنگؤنه، کوچيکی جی ايشتؤسه دأنم تا هی چن روز پيش. خأ بگوم: چره...؟
هيچچی نگونم. «اين»ِ ورجه نيشتم و هيتؤ جيرجيرأکی «اينه» پيراسته درم.
شونيم ناهار خؤنيم و را دکئنيم «اين»ِ برأرِ خؤنه طرف. اون امما شونه.
×××
«مأمد»، «اين»ِ برأر، شاعره. گيلکی شعر گونه. فارسی‌ام. «اين»ِ برأرزه «سامان» نی، خوجير آواز خؤنه. صفرخان خو کمانچهٰ بيرين ابئنه و زئنه. خؤنه. سامانأ نی خؤنه. آقای حسينی نيگا دره. ساسان ورتوان ندؤنم نيگا دره يا فيکر کأ دره. مو فيلم گيته درم. عکس گيته درم.
هنه. يه‌ته ديمه نيشينه و خو سيکاره روشنأ کؤنه.
«اصفهانه؟». صفرخان «اينه» اؤجا دئنه: «اها».
«گفته بودم چو بيايی غم دل با تو بگويم...» هو ديمه کی نيشته، هو دشکسه صدا همره، هنوزأ نی تؤنه آدمِ ديله دپرکؤنی.
سامان، خؤندنه سرأگينه: بيا مره ياری بدن، می ديله ديل‌داری بدن...
دوروس هو جيگايی کی خأن اؤج بگيری و بشی جؤر، موبايل صدا خؤنه و سامان اوتاقه بيرين شونه. صفرخان ولی هوتو کمانچه زه دره...
خو سيکاره دخشارده خاک‌سيکارجا مئن: «اَ حرفه باز بوگوفتمه، اَ حرفه باز بوگوفتمه... فارس مرا، بوسوختمه، چره نايی تو؟...» خو جا جی ويريسأ و بخؤنده.
نه!
مننئم بنويسم. ده نشأنه نيويشتن. مننئم بنويسم کی چوتؤ بی‌قراری گود. مننئم بنويسم وختی خودشِ دهنأ جی بشتؤسم کی «بوشؤ بی تو جه می ور... ندأ ی مره خبر... کؤر من تی دوری واستی ديوانهٰ بؤستم...»
خاستم اينه بگوم: مو خيلی زمته تهٰ شناسنم. دؤنم کی بی. دؤنم الؤن چی کؤنی و کؤ ايسأی. خاستم اينه بگوم: تو دؤنی می رفئقؤن، هی دهه شصتی‌ئن، هيشؤنأ نی گاگلف تی آهنگؤنِ همره عاشقأ بؤنه ويشتر دوس دأنن تا ای پلاستيکی ستارهٰ‌ئنِ همره؟!
«بايی دوواره پا گيرم، تی دستانه حنا گيرم، حنا گيرم، اگر بايی تو... اگر بايی تو...»
خودشه، اينِ صدا ده نا و قووت دننه. اينِ نفس تنگه. پيرأ بؤ. امما هنوز خودشه. هوتؤ سياسيفيد، می پئر و مأرِ عروسی عکسِ موسؤن. هوتو فرامرز دوعايی.
0 comments:
Post a Comment