سلیمانداراب، باز هم یک نفر دیگر!

میر ابوالقاسمی هم رفت.

اولین مطلبی که ازش خواندم مقاله « عزیز و نگار» بود . در مجموعه مقالات گیلان شناسی که دی ماه پارسال از کنج کتاب خانه گیلان شناسی کشیدم بیرون. و شد از اولین مطالبی که درباره گیلان خواندم. تازه کتاب « گيلان از انقلاب مشروطیت تا زمان ما» را گرفته بودم. تازه که نه، از اواخر دی ماه. برای مطلبی که درباره حیدر عمو اوغلی نوشته بود. از همانجا "سیاهکل" را برای گیلانیان برداشتم. و چیزی هم کنار گذاشته بودم برای خرداد ماه و سالگرد زلزله. کتاب کلاً راضی ام نکرد. اما بعضی قسمت ها را پسندیدم.
اخبار گیلان که خبر را اعلام می کند یک جور عجیبی می شوم. برنامه ریخته بودم عید یکی دیگر از کتاب هایش را بخوانم وشاید هم بعد از عید با او مصاحبه ای داشته باشم.می خواستم از رودبار و رستم آباد و طرف های خودمان بپرسم. از اینکه تالشی و گالشی چه برادرانه ترکیب شده اند. از تاتی و پیوستگی هایش. از عزیز و نگار.دوست داشتم ببینمش. و دلم می سوزد از اینکه « چه زود دیرشد!» شتاب زده می اندیشم « نباید این تجربه تکرار شود». آرام که می شوم می بینم از دست من خارج است...شاید، باید پیگیر تر می بودم. شاید، باید زودتر اقدام می کردم.
پدر هم با چشم های عسلی که زود قرمز می شوند از عزیز و نگار خوانی های رادیو می گوید.
برای مرگ این آدم ها که نمی توان متأسف بود . چون« زندگی» کرده اند. دلم بیشتر از این می گیرد که قصد مصاحبه با زنده اش را داشتم و حالا باید ازدرگذشتش بنویسم. این حس دیر شدن را اصلاً دوست ندارم. هیچ دوست ندارم. حتی دوست ندارم به تشییع جنازه اش بروم و برای یوسف که مصرانه می خواهد « کاری» کند عکس بگیرم. از اینکه مراسم با کلاس معماری اسلامی ام تداخل کرده در کنج قلبم خشنودم. و خشنود تر از اینکه محراب، مهربانانه قبول کرد جور من را بکشد.
دوست ندارم. این دیر شدن را دوست ندارم. وقتی اردشیری مرد به حد کافی از این دیر شدن سوخته ام. تمام مدت کنکور که پشت جزوه های فیزیک می نوشتم مرحوم اردشیری. تمام مدتی که دبیرهای مفت خورم جزوه اش را درس می دادند و ازش تعریف می کردند.
دوست ندارم تکرار این تجربه، این تجربه نحس را. لابد حالا همه جا پر می شود از میر ابوالقاسمی. از یادش . از نامش. حالا که خودش نیست. از این رسم مزخرف بیزارم. حتی از خودم هم بیزارم.
کاش می شد مرگ بماند فقط برای آن هایی که « وجود» زندگی کردن را ندارند! کاش دیر نمی شد. کاش دیگر دیر نشود.