اشکه دریا من دمرده پاک خفا بوستان درئ
یار بوشو وان گرده هرماله ببه تئ امرا پا
بیخودئ انگاره گیفتن چئ بلا بوستان درئ
نه سا ده یارئ ننا وان کون تئ بالا با گولاز
تئ رقیبه امرا گرمه تو فنا بوستان درئ
فان درئ هائ یاره عکسانا کرا با اشکو آه
یار ترا از یاد ببرده تو پلا بوستان درئ
بئ وفایا دیل دوستئ وا بنئ تئ دیلا داغ
وسته روسفایئ کرا بئ دستو پا بوستان درئ
بئ وفایئ دابه ده رسمه وفادارئ بمرد
ماه جوخفت ابرانه پوشت نازه فدا بوستان درئ
گیل آویئ یاره دورئ جا بوبوسته گورشه کا
اول از همه به خاطر اختلالی که تو وبلاگ به وجود آوردم معذرت می خوام
میگن چقدر چسبیدی به دهه 50 یه کم به موسیقی عصر حاضر هم بپرداز
امروز می خوام موسیقی رو به فضای دیگه ای ببرم
SlipKnotگروهAlternative-Trash
شاید اسمشو شنیده باشین.گروهی که همه ماسک به صورت می زنن وخیلی ها به همین خاطر از اونا بدشون میاد و خیلی ها هم خوششون میاد
شاید ماسک زدن اونا مسخره باشه.شاید دیدگاه فلسفی خاصی پشتش باشه ویا شاید یادآور جشن هالووین(که اکثر مردم به مورد سوم اعتقاد دارن)باشه
در این گروه (joey jordison) یکی ازپرسرعت ترین درامر های دنیا
است.و همینطورمیک و جیمزکه گیتار لید رو به عهده دارن از حرفه ای ترین گیتاریست های حال حاضرن
معروفیت این گروه بیشتر به خاطر کارهای آکوستیکی اوناست
رهبری گروه در دست درامر گروهه.اون از بدو ورود و تاسیس گروه شماره های 0-8 رو به هر یک از اعضای گروه دادو این شماره ها همیشه رو بازو های اعضا مشخصه.هر کدام از افراد گروه ماسک های مخوفی به صورت دارن که وقتی با شعرهای پوچ گرای آن در هم آمیخته می شه فضای ترس و وحشت رو به مخاطب منتقل می کنه
پوچ گرایی در نظر همه مردوده.اما اگر کمی تامل کنیم می بینیم به راه شعر نگفتن
زیرا موسیقی راک همیشه ضد چیزی کار می کنه
وقتی می خوایم مطلبی رو به مخاطب بقبولونیم اون رو آرام و با الفاظ زیبا بیان می کنیم.اما اگه مطلبو با جیغ و دادو خشونت ادا کنیم آیا مخاطب قبول می کنه؟ می خوام نتیجه رو به این سمت سوق بدم که اسلیپنات با ادای الفاظ و جیغ کشیدن سعی در نشان دادن تنفرخویش از موضوع داره
من متنفرم.تو به سمت پوچی می روی.من متنفرم.تو غرق در گناهانت می شوی.من متنفرم والی آخر
همونطور که گفتم کارهای آکوستیک گروه قویه.
شعرهای آهنگها براحتی در وب پیدا میشه
همیشه با آدم دعوا نداره مثل این شعرSlipKnotالبته
Vermilion Pt.2
She seemed dressed in all of me
stretched across my shame
All the torment and the pain
Leaked through and covered me
I'd do anything to have her to myself
Just to have her for
Now I don't know what to do,
I don't know what to do
When she makes me sad
She is everything to me
The unrequited dream
A song that no one sings
The unattainable
She's a myth that I have to believe in
All I need to make it real is one more reason
I don't know what to do,
I don't know what to do when
she makes me sad.
But I won't let this build up inside of me
I won't let this build up inside of me
I won't let this build up inside of me
I won't let this build up inside of me
A catch in my throat
Choke,
Torn into pieces I won't,
no I don't want to be this
But I won't let this build up inside of me
I won't let this build up inside of me
I won't let this build up inside of me
I won't let this build up inside of me
She isn't real
I can't make her real
l She isn't real
I can't make her real
چندتای که تونستم پیدا کنم رو اینجا می ذارم
Vermilion Pt.2
Left Behind Full
Duality
غریبه جا فارس مرا کئ گورشه تئ نیگایمه
بیا مئ امرا قارنوکون آ روزیگاره سخته مئن
کئ بئ تولاب واکفته یم تئ عشقه موبتلایمه
چره مئ دادا نیشتاوئ عالمه گوشا کرا گود
دانئ تئ دیل دباخته یم تئ واستئ گیل آوایمه
وسته ده هائ لوچان زدن هائ مرا دیوانه گودن
ده سر به آسمان زنم دانئ کئ تئ فدا یمه
مئ دیل کرا واهیلا به وختئ ایجور ده فان درئ
خیال کونئ کئ نه سامه پاک ده هاچین پلایمه
وسته ده لاب دمرده یم بئ تو هاچین بمرده یم
چره ترا لیسکا کونئ تئ واستئ پاک بلایمه
شواله یم تئ یاده جا گورشا بویم تئ نازه جا
دباخته یم تیره آغوز ولئ تئ سر برایمه
وختئ مرا شب دواره یاد آورم برقه تئ چوم
جنگله افشانا گودئ نانئ کئ گورشه کایمه
گیل آوایئ وسته گولاز آنقده ماه و نازه ره
آتویئ نیبه کئ همه کسه مرا داوا بدارئ! هیچکسه ره یام حرف نزنه! هیشکئ نانه آخه مشتئ یا چئ بلا فوتورکسه داره!
مشتئ تومامه همسادانا مرا گفتئ، خنده گودئ، شوخئ گودئ! چئ بوبو مشتئ آتو خودشه من دمرده داره!
تومامه محله مشتئ یا شناختئ. همه تا غوروب مشتئ شویئ موسیو دوکان او سالان کئ هلا آخوندان ناموبیدو خوره ایتا ایستکان زه یئ، بازینام آمویئ غولام حوسینه دوکان خو زاکانه چکچئ هه یئ. مشتئ خنده تومامه دوکان دارانا واخبردارا گودئ کئ مشتئ بامو داره!
مشتئ ایتا دهن داشتئ هیزاتا خنده!
مشتئ دارو ندار ایتا باله کا بو یو ایتا چانچو. مشتئ بازاره جا کئ واگردسئ آمویئ بخانه، اونه زاکان تا مشتئ صدایا ایشتاوسته دئ، دکفتیدئ صارا میان، مشتئ پیشاشو. مشتئ یا امان نداییدئ خو کفشا بکنه! هو صارا من مشتئ یا واستئ لختا گودیبید! هرچئ کئ بئ ه بو واستئ بنابئ بیجیر! زاکانه مرا بوشوستئ بئ. سه بو انگورو خوجو گیلاسا مشتئ واسئ هویه صارا من زاکانه ره تخس بوگودئ بئ!
مشتئ زناکه داد بیرون آمویئ کئ:
- آخه آ زاکان چره آتو ازازیل بوبو داریدئ! امان ندیدئ مرداکه لبله بیجیر بایه! تا آمویئ زاکانا دوماغا بوسوجانه کئ مشتئ یا وا بدید، مشتئ تشره مرا گفتئ:
- چئ کار دارئ زن! بدا راحت بیبید! مئ خستگئ یا اشان جه من فاگیریدئ!
خولاصه تا مشتئ فارسه ایوانه سر، هرچئ کئ بئ ه بو، بوستئ پاک شندهر مندره! بازینام مشتئ واسئ خو دهانا آب بکشه بئ تا نماز بخوانده بئ!
مشته خانم خو دیله من گفتئ:
- آخه او عرق خورئ چیسه!؟ بازین آ نماز خوانئ!؟ من کئ نانم چئ خوانه! خودا خودش قوبیل بوکونه!
مشتئ یام همیشک گفتئ:
- چئ گئ آخه زن! من نمازه بخوانده بدارم! موشته مرا خودایا تحویل دم!
مشتئ خانه یام داستانئ داشتئ! خانه دورا هرچئ حلیبئ گیر باورده بو، دیفار چاگوده بو. خانه سرام کمتر جه حیاط نوبو! هرچئ سیمکایو حلیبئ روغن، جه شاه پسند بیگیر تا روغنه قو یو روغنه بهار! بیافته پسئ، پاختا گوده بو، خانه درزه دالانا بیگیفته بو!
اوتاقانه دیفارام شاهکار بو! ایطرف آجورئ، ایطرفام آجار دود! و گیله الابه بوگوده! مشتئ آیوانه سوتونانام همیشه گرک جلاسته بو یو رفه سر گمه جان تته رج دیچه نهابو. پیازو سیرام ویریس دوسته آیوانه نما بوبوسته بو!
صارا من، مشتئ ایتا چاچه چاگوده بو سنگو سفاله مرا. چاه دیفارام مشتئ سمنتئ لوله بنابو. تومامه همسادانام بیده بید کئ مشتئ او روزان کئ کوچانه طاقا چاگودان دیبید، ایتا سمندئ لولا مشتئ گرا دا بو خانه من! بازینام بنابو چاه سر!
آخه مشتئ زنائ همیشک مشتئ جان دکفتئ یو اونه سر داد زه یئ:
- چره آ چاه سر ایچئ نئ نئ!؟ ایدفا دینئ آ ولوله ازازیل زاکان دکفه دئ چا من! خفا بیدئ! آخه ایتا کار بوکون مردائ!
مشتئ چایا چاگوده بو ولئ اونه سر نهانه همیشک ایمرو فردا گودئ. ایتایام کرده خاله داشتئ کئ اونه لچه خوردئ همساده خانه لوجانه که! بازین حلیبئ صدا مرا همساده وختو بئ وخت بیدارا گودئ!
مشتئ خانه درام ایتا موران بزه حلب داشتئ کئ اونا جلاسته بو، باد کئ آمویئ خوردئ کس بکس، در ام واز و دوسته بوستئ، بزین اونه صدا آدم جانه مویا راستا گودئ! خیاله کئ دو تا آهینه سربسر فاکه شیدئ!
مشتئ زاکان پیللا بوبید. مشتئ سه تا زائ داشتئ. ایتا دختر، دوتایام پسر. هر سه تا زائ درس خوان بید. تمامه همسادان آرزو گودید کئ اوشونه مانستن زائ بداشته بید. مشتئ پسران تابستانان کار گودید، مدرسه وختام همساده زاکانا درس دایید. خودشان ایجور خودشانه موشکیلا ایشکیل گودید.
مشته خانمام خوروس نخوانده ویریشتئ تا شب هاتو کار پپودئ. جه کیشخال زن بیگیر تا کاسه بوشقاب شورئ، جه گیله الابه بیگیر تا ر وبارکنار حصیر شورئ. جه چراغ لوله پاگودن تا مشتئ شندرا پینیک پاره گودن و دختو دوج کودن. بازینام نهار و شام چاگودن بو یو زاکانا کیشکا مانستن خو دور جیما گودن!
همه تا رقایبام مشته خانم واستئ بوشوبئ تازه آباد خیرات فادابئ. خورمایو سبزئ یو پنیر و لواش خو مرا بردئ، مردومه من توخس گودئ.
مشتئ سر همیشک داد زه یئ :
- آخه بیچاران او دونیا آمئ دسا فاندریدئ کئ آما ایچئ اوشانه خیرات بوکونیم.......
مشتئ یام خنده مرا دکفتئ اونه حرفه من، گفتئ:
- آخه زن! آ دونیا ویشتایئ! او دنیایام ویشتایئ!؟ آ خودا پس چئ کاره یه!؟ هاچین تانه آمئ خواخورا عروس بوکونه! بازینام او دونیا جهندمو ویشتایئ آمئ قسمت ببه!؟ پس آن همه گیدئ خودا آتویه، خودا اوتویه! یانئ گوزه گب!؟ یانئ فقط ویشتایئ و جهندمه من کون سوجان!؟
مشتئ زنام بگب آمویئ:
- تئ مرایام کئ نشا گب زن! تا بیگئ موللا ماست! کوفر گئ! تئ نماز خواندنه مانستن! هاتو تره کته رایئ ایچئ گیلیکئ فارسئ عربئ ، گایئ تورکئ تره گئ! نانم تو چئ......
مشتئ قاه قاه خنده مرا گفتئ:
- لاله زبان لاله مارا حالئ به زن!!!! خودا خودش دانه من چئ گمه! خودایا کئ نشا تئ مانستن گوزبجیبا گودن!!!! خودا خودش ختمه هف خطه زن!!!!!!! مئ خودا شیمئ خودا مرا فرق کونه! شیمئ خودا، آخوندانه خودایه! مئ خودا، فقط مئ مانستن آدمانه خودایه!
اینقلاب بوبو نوبو مشتئ زاکان پیللا بوبیدو همه تان کاره سر شوییدو ایتا پسر توشیبا کار گودئ، اویتا پسرام فرشه گیلان. مشتئ دخترام مالم بوبوسته بو.
مشتئ ایتا پیچه نفس کشن دوبو. مشتئ تا هسا دو دفا خو زناکه مرا بوشوبو ایمام رضا زیارت.
ولئ آ روزان مشتئ عوضا بوبو. مشتئ یا هاچین کارد بزه بئ خون نامویئ. هیشکئ نانستئ مشتئ جا چزه ایتا سر و صدا نایه! مشتئ خانه چره آنقد ساکیته. مهیشکئ یام نیارستئ واورسیه، مشتئ یا چئ بوبو!
همه تا پنشنبه، مشته خانم قوران اوسادئ، صارا من خو سر نایئ ، دوعا گودئ. ایجور ناله گودئ کئ خاله خودایا خوایه باوره بیجیر!
مشتئ یام خیال کونئ خوایه زیمینو زمانا واکفه! همه کسه مرا قار بو. شبان دوتایئ آیوانه سر جوجو، قوقو نیشتیدئ. آشانه صدا بیرون نامویئ. خیاله کئ مشتئ خانه مورده خاکا فوگودئ بید!
ایتا روز مشتئ خانه جولو، کومیته ماشین به سا، مشتئ خانه درا بزه. مشتئ زن درا وازا گوده. کومیته چئ مالوم نوبو چئ بوگوفته بازین ایتا نامه فادا مشته خانمه دس. تا کومیته چئ پوشتا گوده، زنائ غش بوگوده، دراز دراز بکفته صارا من.
مشتئ کئ آروزان هاچین توره دیوانانه مانستئ، آیه بخانه دینه زنائ غش بوگوده صارا من کفته! تاب ناوره، خیال بوگوده زنائ سکته بوگوده بمرده. داد زنه:
- وائ................ مرا فاره سید! مرا فاره سید! مئ زنائ بمرده! آئ داد بیداد! مرا فاره سید...
همسادان فاره سیدئ، مشتئ یا ساکیتا کونیدئ. مشتئ زناکا راستا کونیدئ، ایتا همسایه کئ معلمه بازنشسته بو، مشته خانمه دس ایتا کاغذ دینه. اونا گیره خوانه، دینه بیچاره زاکا اعدام بوگودید.
ایتا تیکه پارچه سوجانه ده ، مشتئ زنه دوماغه جولو داره ده. مشته خانم تا بهوش آیه، ایجوز داد زنه کئ آدمه دیلا گورشا گودئ. همساده زناکانام گریه کونیدئ. مشتئ بگب ایه:
- شوما جه کویه بفامستئ دئ کئ مئ پسرانا بوکوشتیدئ؟
همسادان قاقا بیدئ..هیشکئ جور آت نوگودئ ایتا کلمه حرف بزنید. مشته خانم مشتئ یا گه:
- ده وسته مردائ! ده وسته قایما گودن! ده واستئ همه بفامید چئ آتشئ امه را فوتورکسه! ده بدا بفامید چئ گورشا بوسته داریمئ.....
هاتو کئ گفتان دوبو، دو واره جه هوش شه. هر کارئ همسادان کونیدئ، بهوش نایه. مشته خانم ده نفس نکشه یئ.
همسادان مشتئ دورا کونید. معلمه بازنشسته یام همه تانا گه کئ مشتئ زاکانا بوکوشتید. همه تانا فاگیفتید. مشتئ زاکان همه تان پر بکشه ده بوشوده.....
نامه یا گیره همه کسه ره بولند بولند خوانه. همه تان فامیدئ کئ مشتئ دخترام زندانه من بوکوشته دئ.
ایتا گفتئ:
- فدایئ بو..
اویتا گفتئ:
- موجاهد بو
ایتا یام هاچین نامه یا معلمه بازنشسته جا فاگیفته، دو واره بخوانده، خیال کونئ کئ باور نتانستئ بوکونه. آرام آرامه گفتئ:
- آخه اشان ده کی ییدئ!؟ وائ..................
همه بفامستئ بید که مشتئ دخترا زنان اعدام بوگودیبید. نامه من بینویشتئ بید کئ مشتئ دختر، دختر اعدام نوبوسته!
هاتو گفتان دیبید،قاقا بوسته مشتئ یا فانده رستان دیبید.
مشتئ شواله کشن دو بو.
تمام
گیل آوایئ
1 فوریه
تالار بتهوون خانهی هنرمندان تهران، پنجشنبه 21 تير، شاهد برگزاری يکی ديگر از شبهای ادبی و فرهنگی بود که چندی ست به همت مجلهی بخارا برگزار میشود و اينبار نوبت مجلهی گيلهوا بود که پانزده سالهگی را تمام کرده و پای به شانزدهسالهگی گذاشته است.
مراسم با 20 دقيقه ديرکرد و در ساعت 17:20 با نمايش فيلمی از پوسترهای شبهای برگزار شدهی بخارا و سپس سخنان مختصر و شمردهی علی دهباشی، مديرمسئول و سردبير مجلهی بخارا آغاز شد.
کمکم تالار بتهوون که گويا گنجايش 250 نفر را داشت پر شد و در ميانههای برنامه، جمعی از علاقهمندان مجبور شدند که در کنار ديوار يا در محوطهی ورودی سالن بايستند.
پس از سخنان علی دهباشی، فيلم مستندی دربارهی گيلهوا و به کارگردانی آرش يزدانی به نمايش درآمد. در اين فيلم چندی از فعالان عرصهی ادب و فرهنگ گيلان از گيلهوا و مديرمسئول آن، پوراحمد جکتاجی میگفتند. چهرههايی چون فريدون نوزاد، شمس لنگرودی، دکتر بهمن مشفقی، فريدون پوررضا، احمد آشورپور و ناصر مسعودی و... در اين فيلم به بيان تلخ و شيرين گيلهوا پرداختند.
پس از پايان پخش فيلم، دکتر محمد روشن به پشت تريبون رفت تا نخستين سخنران جلسه باشد.
سيروس علینژاد و هوشنگ عباسی دو سخنران بعدی برنامه بودند. سيروس علینژاد در صحبتهای خود به بيان تطبيقی وضعيت روزنامهنگاری در کشورهای توسعهيافته و توسعهنيافته پرداخت و هوشنگ عباسی نيز پيام خانهی فرهنگ گيلان را خواند.
دکتر منوچهر پارسادوست نيز در سخنانش، با بيان تصويری خاطرهانگيز از رشت قديم و به ويژه مدرسهی شاهپور، به وضع گيلان امروز رسيده و با مقايسهای اجمالی، بر وضعيت ناگوار گيلان معاصر افسوس خورد. آخرين سخنران برنامه نيز فرامرز طالبی بود.
در پايان، محمدتقی پوراحمد جکتاجی، بنيانگزار و مديرمسئول گيلهوا به پشت تريبون رفت و طی سخنانی، هم از گذشتهی گيلهوا گفت و هم از وضع فعلی ان و هم از بانيان اين شب و اين مراسم سپاسگزاری نمود.
در حين برنامه، علی دهباشی به عنوان مجری اصلی برنامه، پيامها و نامههای افرادی را که موفق به حضور در برنامه نشده بودند را میخواند. همچنين چهرههای آشنايی را میشد در جمع حاضران ديد.
حامد فومنی از جمله حاظران اين برنامه بود.
همينطور پروفسور شاپور رواسانی.
پروفسور برومبرژه، رييس انجمن دوستی فرانسه در ايران نيز در اين جلسه حضور داشت.
دو دختر و يک پسر پوراحمد جکتاجی نيز از ديگر حاضران بنامه بودند که در اين سفر پدر را همراهی کردند.
محمد طياری (نوينده مجموعه داستان کوتاه پيلهبرفی سال) و محمدحسن جهری (نويسندهی مجموعه داستان کوتاه بنفشهگول) نيز در جلسه حضور داشتند که در عکس با يک صندلی فاصله و در يک رديف نشستهاند.
پايانبخش برنامه، اجرای موسيقی گيلکی با پيانونوازی برديا صدرنوری و صدای سيدحسين مظفری بود که با اجرای قطعههايی خاطرهانگيز فضای سالن را دگرگون نمودند.
گزارش از: امين حسنپور
عکسها از نيما فريد مجتهدی
پيوند:
گزارش تادانه (يوسف عليخانی) از اين شب
آماده ای
...1 2 3!
اولین بارش نبود که این کار رو می کرد
اولش هیجان زیادی داره ولی آخراش...
همسایه کناری ترسیده
مثل اولین بار خودش
چیزی نیست فقط بدیش اینه که
فاصلش زیاده ،نترس
دستت رو بده به من
از اینجا به بعدش ...
نمیدونم بازم میتونم این کارو بکنم یا نه...
* * *
بازم بارون گرفت چتر آوردی؟
هاتو هیستا بو فاره سمه دوکانه ور. بیدم ایتا خلخالئ اویا بیساط بنا داره.
تا مرا بیده کئ دوکانا وازا گودان درم. دو بالا بجسته یو بوگفت:
- سلا حاج آقا
مرام کئ اینفر بوگفتئ بئ حاجئ، هاچین مرا مراقا گیفتئ. ایتا پیچه اونا زرخه نیگا بوگودم.
بوگفتم:
- سلام. حاجئ یام خودتئ!
هاتو کئ قولفا واگودان دوبوم، بوگفتم:
- تو آ وارشه من هیستا بئ، چره اروزا بیساط بنا دارئ؟
ایتا آه بکشه یو بوگفته:
- کار کئ ننا، چاره نارم. مئ زنه زاکه ره وا غذا ببرم. دسه خالئ یام کئ نشا شون خانه!
مئ دیل انه ره بوسوخته. بوگفتم:
- بدا انباره مئن بیدینم ایچئ دارم ترا فادم کئ اونه جیر تئ بیساطا بنئ!
شورو بوگود مرا دوعا گودن. درا وازا گودم. اول بوشوم انباره من. انبارام اینقد شولوغ بو کئ اسب بکفته بئ خو گازا ایشکنه یئ! نانم چن دقه انباره من بگردسم. سراخر ایتا پیله آبچینو ایتا چتر بیافتم. خنده مرا باموم خلخالئ ویرجا، بوگفتم:
- بیه آ آبچینا واشان تئ بیساطا بنه اونه رو. آ چترام بیگیر کئ ده وارش ترا هیستا نوکونه.
خلخلالئ یا هاچین خیاله کئ دونیایا فادا دارئ، بیچاره هاتو خو گازه خالا واگوده مرا دوعا گودئ کئ مرا خوشکا زه. مئ دیله من بوگفتم:
- آدم چقد وا بئ پناه ببه کئ ایتا آبچینه مرا اتو شادئ بوکونه.
خوب احساسئ داشتیم. ایمرو کئ کارا اتو شورو بوگودم، مئ جان راضئ بوم. شورو بوگودم باله کا ماله کا یو تاچه برنجانا ایپچه جابجا گودنو قاپانا میزان گودن.
قابدانا آب دوگودم کئ ایتا چایئ بنم. علادینا روشنا گودم. بیدم انه خوت کار نوکونه. ایتا پیچه اونا چپ بچرخان راست بچرخانم تا راه تاوه دام.
کیبریت بزم اونا روشنا گودم. هاتو مرا خوشکا گودان دوبوم کئ مئ چوم دکفته خلخالئ یا. بیدم مرا فاندره خنده کونه. ایجور کئ چتره جیر وارشه جان ده خبرئ نئ یه. یعنئ کیف گودان دره. منام اونا ایتا لبخند بزم.
آب جوش بامو. ایتا موشته چایئ دوگودم قابدانه من. دوتا لیوان اوسادم. آب بکشه پسئ بنام پیشخوانه رو. خلخالئ کئ هوتو مرا فاندرستئ ایشاره بزم کئ بایه بودورون ایتا چایئ بوخوره.
خلخلئ پاک خیاله کئ بال بیرون باوره، بامو دوکانه من. مئ رافا نه ساکئ بگم بینیشین. خوره ایتا چارپایه اوساده بینیشته.
دوتا چایئ دوگودم. ایتا بنام خلخلئ ره ایتایام مره. قندانه من چندتا نباتئ ناهابو کئ آب جکفته بو. خلخالئ تا بامو دس ببره قندانه من، بیده نباتئ هیستا بو داره.
واورسه:
- قند نارئ!؟ ا نباتئ مرا چایئ نشا خوردن کئ!
ایتا خنده بوگودمو بوشوم قند اوسادم فادام خلخالئ یا بوگفتم:
- آنام قند! ایشکنن تئ پا!
قندا فاگفیته، گازه مرا اونا بشکنه! چندتا تیکه بوگوده بنا قندانه من! خنده مرا بوگفتم:
- ده چره قندانه من بنایئ!؟ نانئ اونام هیستابه ده نشا خوردن! اونا ویگیر سیوا بنه بدا هیستا نبه!
چایئ خوردان دیبیم کئ اونه ره ایتا موشترئ بامو. خلخالئ بوشو موشترئ یا را تاوه دا بامو دو واره مئ ویرجا شورو بوگوده چایئ یا خوردن. هاتو ایتا قورت ندا دو واره موشترئ بامو یو بجسته بوشو موشترئ یا را تاوه دا.
بازین بامو خو چایئ یا اوساده با چارپایه بوشو اوشن تر ایجور دوکانه من بینیشته کئ خو بیساطا هم نزدیک ببه هم اینکئ اونا بیدینه.
نانم چقد بوگذشته کئ ایوار بیدم خلخالئ بوشو خوره قابدانا آب دوکوده بنا علا دینه سر. مرا فاندرسته ایتا لبخند بزه.
منام مئ سر شولوغ بو هیچئ نوگتفم. تا اینکئ چایئ بنا خوره چایئ دوگوده بازین مرا نیگا بوگود، بوگفت:
- چایئ دوکونم تره؟
مره قاقا بوسته اونا فاندرستم. بوگفتم :
- تئ قوربان. ایتایام مره دوکون!
مره یام چایئ دوگوده. هاتو کئ چایئ خوردئ خو موشتریانام راه تاوه دایئ. منام هوتو. ایتا دس ایستکانا داشتیم ایتا دیگه یام موشتره مرا سرگرم بوم.
تا اینکئ نهار بوبو. کم کم موشتریام گاگلف آمویئ. ایتا موشته آغوز اوسادم با ایتا کوچئ تیکه پنیر بیدم مئ پلا کمه. خلخالئ یام مرا چارچشمئ پایه. بیدم آتو کئ ایتا لقمه مئ گولئ یا بیجیر نیشه. واورسمه:
- غذا دارئ؟
مرا نیگا بوگود، خیاله کئ فکر گودان دوبو. تا بایم ایچئ بگم، بوگفته:
- نه! هاتو ایجور باهم کنار آییم ده!
دخله جان پول اوسادم، رو بوگودم خلخالئ یا بوگفتم:
- تانئ واز بوکونئ اوطرفه خیابان نان فاگیرئ؟
ایتا خنده مرا بوگفت:
- پس چئ کئ تانم!
بوشو نان فاگیفته. منام مره بفکرا شوم کئ نوکونه مره آتو شر ببه!؟ هاتو فکرا دوبوم کئ بیدم بامو ایتا پیره بو اونه دس.
چارپایا بناییم. نانو پلا یو پنیر و آغوز بوخوردیم. آمئ غذا تمانا بوستان بدوبو کئ خلخالئ ره موشترئ بامو.
منام ویریشتم سفره پفره یا واچم. چایئ دوگودم. هم اونه ره. هم خودمه ره. خلخالئ بامو خو چایئ یا اوساده بوشو دوکانه دراسانه ویرجا بینیشته. ده مئ رافا نه سا کئ بگم: خورئ؟ نوخورئ؟ هاتو خوره گوتورمایئ چایه اوساده بوشو چارپایه سر بینیشته.
هاتو مئ سر گرم بو کئ ایوار بیدم خلخالئ ایتا ایتا خالئ جابانا اوساده دوکانه جولو دیچه، خو بیساطا بنا اوشانه سر.
کم کم هوا تاریکا بون دوبو. منام چورتیکایا اوساده بوم مئ حیساب کیتابا گودان دوبوم کئ خلخالئ بامو مئ ویرجا پا به سا، بیدم آپا اوپا کونه.
واورسمه چیسه!
بوگفته:
- خایم دوکانه من آ جولو مره ایتا کوچئ جا چاکونم کئ ده بیرون نه سم. تو تئ پیشخوانه پوشت بس. منام مره آ کنار درجه که ور مئ بساطه ور پا ایسم. آ چارپایه یام خوبه مره. تانم اونه سر گاگلف کئ خستا بم بینیشنم.
مره قاقا بوسته اونا فاندرستم. مره مره بفکرا شوم بیدم آتو نیبه! ان دو روز ده مرا جه مئ دوکان بیرونا کونه، اونا صابا به!
رو بوگودم خلخالئ یا بوگفتم:
- ترا یاده صوب چوتو وارشه من هیستو چوره پا ایسابئ!؟
بوگفته:
- آها! چئ وارشئ بو!؟
بوگفتم:
- هسا دانئ چوتویئ یو چئ گئ!؟
بیدم ایتا پیچه خو دوما جا بیدا یو واورسه:
- چوتو مگه!
بوگفتم:
- کورده کلائ نازا دئ! دوشاب پلا یاقا گیره!
بوشو ده آطرفان ترا نیدینم! ناویره مئ دوکانام مئ جان فاگیرئ! اگه شانس بارم ایچئ دیگرام مرا یاقا نیگیرئ!!!!!!!
تمام
گیل آوایئ
نمیدانم تا کنون دیده اید یا پیش آمده که زن و مردی ببینید بویژه از تهیدستانی که با هزار درد بی درمان زندگی خویش دست و پنجه نرم می کنند، فارغ از مسایل و مشکلات روزمره و درگیریهای مختلف، به دلداگی بنشینند!
بطور قطع هر کسی به نوعی چنین خاطره ای باید داشته باشد اما نمی دانم از پی این همه سال که گذشت، عشوه های زن صاحب خانه ام یادم نمی رود که بدور از درگیریها و فقر و ناداری و مشکلات کمر شکن، وقتی به نگاهی دل از شوهرش می ربود و کرشمه های دلبرانه اش، مرد را چون مومی در دستانش می گرفت و مرد از جدال روزانه و کار کمرشکن بسان فرمانروایی که به هیبت بی مانندی سوی معشوق بنگرد، ناز زن خویش می کشید و وعده های نجوا گونه ای که دل از زن می ربود.
یک لحظه دلبری، یک لحظه عشق، یک لحظه شور احساس و همرهی با خواست غیر ارادی دل که عشوه می زاید و کرشمه به اندام می نشاند و چنان می انگیزاند که نه زخم روزگار ببینی و نه درد کمر شکنی که دمار از آدمی در می آورد. یک لحظه که احساس زیبای انسانی رخ می نماید و گویی بزور می خواندت که لختی نیز وقت من است. با من باش!
یادم هست هر شب کارم نشستن کنار پنجره و آمدن مرد از سرکارش بود. او کارگر کفاشی بود یا شاید نمی دانم استاد کفاشی که در بازار کفش می دوخت. بامداد برمی خاست و با موتور یاماها که در ترک آن خورجینی نیز داشت، به سر کار می رفت. شب از ده نگذشته سر و صدای خاصی خانه را درخود می گرفت. بچه ها انتظار می کشیدند.
با هم تفاوت سنی چندانی نداشتند. یا شاید من اینطور فکر می کردم. همه شان کوچک و لاغر مردنی بودند. چنان جیغ و داد و فریادی راه می انداختند که سرتاسر کوچه می شد صدایشان را شنید. بزرگترینشان که بچه نخست و هشتمین شان ریز ترین و لاغرترین انها بود که همه از آن حساب می بردند و عزیز دردانه خانه بود!
صدای ناگهانی شان از نٌه و نیم به بعد شروع می شد. هریک برای رفتن و دیدن پدر می خواست جلوتر باشد. گاه شبها را با هم تقسیم می کردند. هریک بنوبه، شبی جلوتر از بقیه می رفت اما همان بچه ته تقاری، نوبتها را به هم می زد! آنچه که هشدار آمدن مرد بود صدای پر جوش و خروششان بود و هجوم همه آنها به داخل حیاط نیم وجبی خانه.
حیاط خانه شاید از ده متر مربع تجاوز نمی کرد که بخشی از آن را حمام و توالت گرفته بود و بخشی نیز محل ظرف شستن و حوضچه ای که برای همه کار بود از دست و صورت شستن تا لباس و ظرف و میوه و غیره.
چند ماهی بود که در این خانه پناه گرفته بودم. تا پیش از این خانه چندین خانه را در مدت کوتاهی عوض کرده بودم. هر خانه را با لو رفتن آدرس و اطلاعات مربوطه، باید ترک می کردم. آخرینش همراه بود با یک گونی از خاکستر کتابها و نوشته ها و همه آنچه که دارایی ام را تشکیل می دادند!
این خانه نیز به کمک دوست و آشنا آن هم به هزار دربدری گیرم آمده بود. اتاق کوچکی در طبقه دوم خانه ی قوطی کبریتی داشتم. خانه قوطی کبریتی از این نظر که در آن محل همه خانه ها چنان کوچک و تو در تو ساخته شده بودند که انگار قوطی های کبریت را کنار هم چیده باشند!خانه ای که بودم، یکی از بهترینهای محل بود! اتاقم پنجره کوچکی داشت که مرا به همه جا وصل می کرد ازآسمان صاف به ماه و ستارگان درخشانی که شبهای تهران راهمواره خاطره انگیز و بیادماندنی می کرد تا گوش به زنگ بودن از آنچه در بیرون می گذرد و اینکه ماشینهای عملیات ویژه سرنرسند و اگر رسیدند چه کنم و از طرحهای از پیش آماده شده ی فرار، استفاده کنم.
با صدای موتور یاماها! صداها و داد و فریاد بچه ها به اوج می رسید. درٍ خانه با هجوم بچه ها باز می شد. همراه مرد که دستی به موتور داشت و دستی به نوازش تک تک بچه ها، وارد خانه می شد. بسختی می توانست موتور را در گوشه ای از حیاط پارک کند. موتورش را پارک کرده و نکرده خورجین خالی می شد. هر شبی هم خرید خانه را انجام می داد و نیز میوه و خوردنی برای بچه ها.
بچه ها هم، چنان شبیخونی به خورجین پدر می زدند که تا چشم به هم می زدی تمام خرد و ریز خورجین کنار حوضچه ولو می شد! مرد نیز بدور از خستگی کار روزانه که از تمامیت او می بارید بدنبال بچه ها راه می افتاد و کنار حوضچه می نشست. شروع می کرد به آب کشیدن و شستن میوه ها که این خود داستانی داشت. چون هنوز میوه ای شسته یا نشسته دستی از بچه ها آن را می قاپید و با خنده شیطنت باری از دست دیگر بچه ها فرار می کرد و مرد هم با لبخند و گاه اعتراض شوخ آلودی که اصلا به اعتراض شبیه نبود به کار شستن ادامه می داد.
زن نیز که شاهد این ماجراها بود گاه دادی می زد و از بچه ها می خواست که امان دهند اما مرد با صدای خاصی می گفت:
- چه کار داری!؟ اینها خستگیمو می گیرند! بذار راحت باشند!
خوردن میوه و داد و فریاد و خنده و بازیگوشی بچه تمامی نداشت. یکی از کول مرد بالا می رفت، آن یکی دست در موهایش می کرد. یکی سر به بازوی مرد می چسباند، آن یکی کمک می کرد تا پلاستکی که میوه ها در آن بودند خالی کند، دیگری با پلاستیک خالی بازی می کردو گاه یکی را با دهان آنچنان باد می کرد و می ترکاند که از صدای آن مرد و زن مثل فنر می جهیدند و با خنده بسوی بچه نگاه تندی می کردند که بجای ترساندن او بی پرواترش می کرد! انگار که خود آنها نیز بخشی از بازی بچه هاشده اند!
کم کم سر و صداها می خوابید. بچه ها به اتاق بر می گشتند. مرد به جمع و جور کردن چیزهایی می پرداخت که از شبیخون بچه سالم مانده بود. زن کنار شوهرش چمباتمه می زد و ضمن کمک، گزارش روزانه می داد که چه شد و چه نشد. از تک تک بچه ها می گفت. گاه حرف از شیطنت بود و گاه دعوا! گاه صحبت از تنبلی بچه ای و گاه زرنگی و درس خواندن بچه ای دیگر. کار جمع و جور کردن آنچه که مرد از خورجینش در آورده بود، با شور و حال زن و مرد شروع می شد که دنیایی داشت.
زن بدور از همه مسایل و کمبودها و درگیریها و مشکلاتی که عاصی اش کرده بود، دلبری اش می گرفت و ناز کردنش! آن حس نهفته و فراموش شده ی در فقر و ناداری هر روزه اش! نگاه مرد چنان بود که هیبت فرمانروایی می نمود به معشوقش و تن صدای مرد، نوازش گم شده زن بود در گیر و دار سر و کله زدن با بچه ها و زندگی روزمره که مرد نبود. و این لحظه ای بود که نه از فقر خبری بود و یا حرفی از آن و نه گله ای از مشکلات کمر شکن زندگی و هزار درد بی درمان روزگار! لحظه ی دلدادگی بود و عشوه و ناز و شنیدن وعده های همیشگی مرد که تنها شیرینی گفتنش به دل زن می نشست. و باز هم تکرار آن یا شاید تکرار دلنشینی آن وعده ها! شاید لذتی که از شنیدنش می برد، وا می داشتش تا باز هم بشنود اگر چه تکرار بود و هیچ وقت هم رنگ واقعیت بخود نمی گرفت!
و مرد نجوا کنان می گفت. زن لبخندی می زد. عشوه ای می آمد. جابجا می شد. نگاه مرد به زن دنیایی داشت. نگاهی به مهر و غرور و هیبتی که گریزش بود از تمامی آنچه در روز می دید و یا بر او می گذشت و شنیدن حرفهای بسیارانی که باید انجامشان می داد بی آنکه قادر به نه گفتن باشد یا نپذیرفتن آن!
لحظه کنون، لحظه فرمانروایی اش بود در قلمرو چهاردیواریش!
زن با عشوه دلنشینی شسته و ناشسته آنچه که از خورجین مرد باقی مانده بود بر می داشت. مرد به سر و صورت آبی می زند و دست و پایی می شست. بلند می شد. هر دو از جلوی دید من محو می شدند. نجوایشان به گوش می رسید.
نسیمی می وزد. گرمای آفتابکرختی دلچسبی به تمامی جانم می نشاند. صدای تلفن مرا بخود می آورد.
هوای آفتابی هلند و رقص شاخ و برگ درختان باغ هوای نیمروزی گیلان را تداعی می کند.
بخود می آیم با لذتی از آنچه بیادم آمده است و نیز بی تابی و دلتنگی همیشه در گم شدگی این سالها!
گیل آوایی
6جون 2007
هلند