محاکمه

بی گمان، تهمتی به یوزف کی زده‌اند زیرا یک روز صبح بی‌ آنکه خطایی از او سرزده باشد، توقیفش کردند. آن روز صبح، ‌آشپز مادام گروباش، صاحبخانه‌اش که هر روز در حدود ساعت هشت صبحانه‌اش را می‌آورد، پیدایش نشد.

دارم کتاب محاکمه کافکا را تمام می کنم. پیشاپیش به همه توصیه می کنم آن را بخوانند ، هر چند کافکا و محاکمه نیاز به توصیه ندارند.

کافکا دنیایی می سازد بی اندازه واقعی و در تمام کتاب طنز تلخی در جریان است. خواننده نمی تواند جز به مسخرگی همه اتفاقات حکم دهد. در عین حال که همه شان واقعی هستند. محاکمه عصیانی است بر ضد بوروکراسی و به بند کشیدن انسان. کافکا حکم به رذالت و پستی قاضیانی می دهد که به نام عدالت انسان را محاکمه می کنند. و عدالت ملعبه دستشان است. یوزف کی هر قدر سرکشی می کند نمی تواند خودش را نجات دهد. و هر بار که می خواهد قدمی برای نجات خود بردارد بیشتر فرو می رود. حتی نادیده گرفتن این محاکمه مسخره نیز چیزی را عوض نمی کند و سر انجام قربانی می شود....

کتاب تنش های کی را در مواجهه با محاکمه نشان می دهد. گاهی که تلاش می کند. گاهی که کمک می طلبد. زمانی که کمک را رد می کند. و .... محاکمه پر است از لحظه هایی که دغدغه هایشان آشنا هستند. :

« آقا ، این سوال شما مشخصه تمام این محاکمه است که بر من تحمیل شده. ممکن است ایراد بگیرید که این اصلاً محاکمه نیست. کاملاً حق با شماست، چون این فقط موقعی محاکمه است که من محاکمه بشناسمش. ولی فعلاً می خواهم این کار را بکنم، گویی به خاطر دلسوزی. اگر آدم بخواهد به آن کمترین اعتنایی بکند، جز دلسوزی احساس نمی کند. نمی گویم که آیین دادرسیتان در خور تحقیر است، بلکه خوش دارم که این صفت را برای مصرف خصوصیتان ، به شما عرضه کنم»

در مورد کافکا در اینجا بخوانید.

پی نوشت:

این داستان کوتاه دولت آبادی هم خیلی زیباست.

رمان‌نويس‌ها در رينگ